HOMENAXE A ALVARO CUNQUEIRO
NO SEU CENTENARIO.
LAMENTO
Outeiro que navega no meu peito
ledicia das pegadas que retornan
rodicio da sombra que escoita:
A gaita
co fol do vento
nunha serpe de prata reflexada.
Carballeira que fala coa néboa
muiño que aturuxa silandeiro.
Flor de toxo enardecido.
Lamento.
A carón da moa:
Mágoas dunha noite de pedra!.
Mª Olga Vidal Vidal
(1-10-2011).
No hay comentarios:
Publicar un comentario